Öğretmen Haber Eğitim Dünyasının Son Gelişmeleri
Samsun’da yaşayan Ahmet Tayfur Arslan, 20 yaşında göz tansiyonu ve üveit rahatsızlığı nedeniyle görme yetisini kaybetti. Yalnızca ışığı ayırt edebilen Arslan, açık öğretim lisesini bitirdikten sonra Ondokuz Mayıs Üniversitesi (OMÜ) Eğitim Fakültesi Toplumsal Bilgiler Öğretmenliği kısmını kazandı. 2016 yılında okulundan mezun olan Arslan, daha sonra OMÜ Toplumsal Bilimler Enstitüsü Bayan ve Aile Araştırmaları’nda Yüksek Lisans eğitimini tamamladı. Arslan, 1,5 yıldır Atakent Ortaokulu’nda toplumsal bilgiler öğretmeni olarak vazife yapıyor.
GÖZLERİMİ 20 YAŞINDA KAYBETTİM
20 yaşından beri görme engelli olarak yaşadığını belirten Ahmet Tayfur Arslan “Tüm eğitim hayatımı, üniversite ve yüksek lisans hayatımı görme engelli olarak bitirdim. İlkokul ve ortaokulu görerek bitirdim. Tedavi sürecim nedeniyle lise hayatına biraz orta vermek zorunda kaldım. Açık lise mezunuyum. Manim, ilkokul 2’nci sınıfta tahtayı görememeyle başladı. Daha sonra hastalıklar, göz tansiyonu ve gözümde üveit hastalığı var. Onların ilerlemesi sonucunda gözlerim tedaviye karşılık vermedi. Yaklaşık 20 yaşında da gözlerimin görmesini kaybettim” diye konuştu.
ÖĞRETMENLİK MESLEĞİNDE BAZEN ÖN YARGILARLA KARŞILAŞTIK
Öğretmenlik yaptığı birinci devirlerde ön yargı ile karşılaştığını belirten Arslan, “Her birey üzere eğitimde birçok zorlukla karşılaşabiliyoruz. Her bireyin geldiği şartlar, etrafı, bulunduğu yer, doğduğu mahalle eğitim kurallarını etkiliyor. Bizi de görme pürüzümüz etkiledi. Eğitim hayatımda görme engelliyken bazen ders gereçlerine ulaşmakta, uygun erişilebilir ders malzemeleri, uygun ders notları üzere hususlarda sorunlarla karşılaştık. Bazen ön yargılarla karşılaştık. ‘Nasıl öğretmenlik yapacaksın, öğretmenlik yapman mümkün olacak mı?’ üzere ön yargılar karşımıza çıktı. Lakin biz eğitim hayatımızı tamamladık. Ders materyallerimize bir halde eriştik. Arkadaşlarımızla ya da uygun erişilebilir gereçler bularak eğitim hayatımızı sağladık. Gereç ve ön yargılar dışında çok önemli bir ön yargıyla karşılaşmadım” dedi.
‘GÖRMEMEK DEĞİL, KIYMETLİ OLAN ÖĞRETMENİN SINIFA HAKİM OLMASI’
Görmenin ya da görmemenin değil, öğretmenin sınıfa hakim olmasının çok kıymetli olduğunu söz eden Ahmet Tayfur Arslan, konuşmasını şöyle sürdürdü:
“Görme engellinin en değerli sorunlarından biri kendini anlatmasıdır. Karşıdaki kişiyi biz yargılamıyoruz. Zira daha evvel sokakta bu türlü bir durumla karşılaşmamış olabilir, birebir ortamda çalışmamış olabilir. Öğrenciler de tıpkı şaşkınlığı yaşadı. Birinci başlarda ‘nasıl yapacak acaba’ üzere şaşkınlıkları vardı. Zira öteki öğretmenlerden farklı bir durumu olan bir öğretmen vardı karşılarında. Ben daima birinci derslerde gittiğim sınıflara birinci kere giriyorsam evvel bir görme engelli olarak neyi ne kadar yapabildiğimi ve yapamadığımı anlatıyorum. Nasıl ders işleyeceğimi, o süreci tüm ayrıntılarıyla öğrencilerime aktarıyorum. Mesela parmak kaldıranları bana bir öğrenci söylüyor. Onları görevlendiriyorum ve onların da güzellerine gidiyor. Biri tahtayı açıyor, birlikte çalışmalar yapıyoruz. Birlikte sorumluluklar alarak yapıyoruz. Görmek ya da görmemeniz değerli değil. Öğrenciler sizin bilginiz ve birikiminiz varsa öğretmen kimliği ile o sınıftaysanız sizi kabul ediyor. Burada görme ya da görmeme problemi değil. Görüp de sınıfa hakim olamayan öğretmenlerle de karşılaşabiliriz. Buradaki temel problem sizin mesleğinizi ne kadar önemsediğiniz, o sınıfa bilginizi ne kadar aktarabildiğinizdir. Başka türlü öğrenci zati sizi kabul etmiyorsa bilginizin olup olmadığını, orada zati problemler çıkmaya başlıyor. Bizim en değerli temel sorunumuz, görme pürüzümüz dışında bilgimizi ve birikimimizi sınıfa aktarabilmektir.”
‘GÖREN BİRİ DE ÖĞRETMENLİK YAPAMAYABİLİR’
Görme engelli öğretmenler için velilere ve öğretmenlere tavsiyelerde bulunan Arslan, “Görme engelli öğretmenler olarak bazen okullara atanıyoruz, bazen öğretmenler odasında öğretmen arkadaşlarımızla karşılaşıyoruz. İlk atandığımızda bu ön yargılar bazen fazlalaşabiliyor. ‘Hocam öğretmenliğini nasıl yapacaksın. Sen öğretmenlik yapabilir misin?’ üzere ön yargılarla karşılaşmak bizim arkadaşlarımızı yorabiliyor. Lakin buradan bizim idarecilerden, velilerden istediğimiz öğretmenin o öğretmenliği yapabilme yetisine evvel bir bakması, görmeyen biri olarak öğretmenlik de yapamayabilir. Fakat gören biri de öğretmenlik yapamayabilir. Bu ikisi ortasındaki farkı evvel görmeden, bilmeden, o sınıfa girmeden öğretmen hakkında ön yargılı yaklaşmamalarıdır. Süreçte müşahede yapalım. Şayet yapamıyorsa esasen bir görmeyen öğretmen kimsenin çocuğunun geleceği ile ilgili bir karar almaz. Kendisi zati mesleksel olarak geri plana çekilir” dedi.
